Βουλγαρία

Βουλγαρία

Η οδική περιήγηση στη γειτονική χώρα μάς αποκαλύπτει έναν κατάφυτο τόπο με πετρόχτιστα χωριά, ισχυρή οινική παράδοση, ζωντανές πόλεις και ενδιαφέρουσες αντιφάσεις.
vlassopoulos-travel-sofia-3

Ανακαλύψτε την Περιοχή

Αναλυτικά

Σόφια, ήρεμη δύναμη
Η Σόφια είναι μια πόλη μικρή, συμμαζεμένη, γεμάτη τραμ, με οδηγούς που σχεδόν πάντα σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί, γιατί διαφορετικά κινδυνεύουν με πρόστιμο. Όπως σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έτσι και εδώ η αρχιτεκτονική και τα μνημεία διατρέχουν πολλούς αιώνες. Μάλιστα, οι εργασίες του μετρό αποκάλυψαν μέρος της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης Serdika (όπως λεγόταν η σημερινή Σόφια), τα υπολείμματα της οποίας μπορείτε να δείτε μπαίνοντας στους σταθμούς Serdika I και Serdika II. Πέραν αυτού, το Αρχαιολογικό Μουσείο (στεγάζεται στο παλαιότερο οθωμανικό τζαμί της πόλης), το Εθνικό Θέατρο Ivan Vazov (με έκδηλες αρχαιοελληνικές επιρροές, κολόνες και αέτωμα), ο νεοβυζαντινός καθεδρικός του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (το εσωτερικό από ιταλικό μάρμαρο, αλάβαστρο και όνυχα), η Εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματοποιού (του ρωσικού ναού που έμεινε ανοιχτός και την κομμουνιστική περίοδο), οι παρηκμασμένες εργατικές πολυκατοικίες, τα σουβενιράδικα με τα σατιρικά T-shirts που έχουν τυπωμένο επάνω τους το πρόσωπο του Πούτιν και το λόγκο της KGB, οι αγορές τροφίμων και αναμνηστικών (όπως είναι τα Central Market και Women’s Market) και κυρίως τα αμέτρητα, καθαρά και δροσερά πάρκα κάνουν τη Σόφια έναν πολύ δελεαστικό προορισμό για city break. Από στέκια η πόλη έχει αρκετά και καλά.

Τα κρασιά του Μελένικου
Το Μελένικο (Melnik), στα νοτιοδυτικά της οροσειράς Pirin, είναι η μικρότερη πόλη της Βουλγαρίας και πόλος έλξης των απανταχού οινόφιλων. Πρώτος και καλύτερος ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος λέγεται ότι είχε ανακηρύξει το κρασί του Μελένικου ως το αγαπημένο του και παράγγελνε 500 λίτρα κάθε χρόνο. Είτε είναι πραγματική η παραπάνω ιστορία είτε μύθος, η αλήθεια είναι ότι η πόλη έχει τεράστια οινική παράδοση, με την ενδημική ποικιλία Shiroka Melnishka Loza (Πλατύφυλλο Μέλνικ) να καλλιεργείται στην περιοχή από την αρχαιότητα. Πρόκειται για σταφύλια με μεγάλα και τραχιά φύλλα, μικρές, σκουρόχρωμες ρώγες, που συγκομίζονται αργά (αρχές Οκτωβρίου), ωριμάζουν σε δρύινα βαρέλια και δίνουν πολύπλοκα, πικάντικα κρασιά. Περάστε από την οικία Kordopulov, μια τετραώροφη έπαυλη του 1754 με βιτρό, σάουνα και τζάκια οθωμανικού στιλ, που ανήκε σε μια γνωστή οικογένεια εμπόρων κρασιού και σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο, με ένα δροσερό κελάρι-λαβύρινθο, όπου φιλοξενούνται wine tastings.

Το Μπάνσκο (Bansko) το ξέρουμε οι περισσότεροι ως χιονοδρομικό θέρετρο. Πέρα από αυτό, όμως, είναι και μια καλοφτιαγμένη κωμόπολη, χτισμένη στα 1.200 μ., στους πρόποδες της οροσειράς Pirin. Περπατώντας στα καλντερίμια της παλιάς πόλης του, θα δείτε επαύλεις του 19ου αιώνα, όμορφες, αλλά και πρακτικές, αφού στην κατασκευή τους είχαν προβλεφθεί οχυρώσεις και περάσματα ώστε να προστατεύονται οι κάτοικοι από επιθέσεις των Οθωμανών. Περάστε και από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, του 1835, με τους τοίχους από λαξευτούς λίθους και το καμπαναριό με το ρολόι, πάνω στο οποίο φτιάχνουν τη φωλιά τους πελαργοί. Στις βόλτες σας ίσως παρατηρήσετε κάτι περίεργο: κέρατα ελαφιού τοποθετημένα σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς τοίχους κτιρίων. Πρόκειται για σύμβολα δύναμης και είναι μια εικόνα που θα συναντήσετε όχι μόνο στο Bansko, αλλά σε διάφορα μέρη της Βουλγαρίας. Αν αγαπάτε την αρχιτεκτονική, αξίζει να επισκεφθείτε και την Κοπρίβστιτσα (Koprivshtitsa), μια ιστορική πόλη της επαρχίας της Σόφιας, ανάμεσα στα βουνά Sredna Gora, που αποτέλεσε κέντρο της βουλγαρικής εξέγερσης του 1876 ενάντια στους Οθωμανούς και η οποία διαθέτει αρχιτεκτονικά μνημεία που έχουν αναστηλωθεί, ώστε να απηχούν το πνεύμα της Βουλγαρικής Αναγέννησης του 19ου αιώνα. Όλα είναι εντυπωσιακά, όμως ένα κτίριο που πραγματικά σε αιφνιδιάζει –γιατί δεν ακολουθεί κανέναν από τους κανόνες εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής με τους οποίους είμαστε εξοικειωμένοι– είναι η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, βαμμένη σε χτυπητό μπλε χρώμα. Τέλος, δύο χωριά στην οροσειρά της Ροδόπης, που απέχουν 8 χλμ. το ένα από το άλλο και προσφέρονται, επίσης, για αρχιτεκτονικές βόλτες, είναι το Λέστεν (Leshten) και η Κοβατσέβιτσα (Kovachevitsa). Η πέτρα κυριαρχεί στο τοπίο τους (στις στέγες, στους τοίχους, στις μάντρες, στα καλντερίμια) και η γενικότερη αρχιτεκτονική φιλοσοφία τα κάνει να μοιάζουν με χωριά του Πηλίου.

Η Μονή της Ρίλα είναι κορυφαίο θρησκευτικό αξιοθέατο της Βουλγαρίας (οι ετήσιες αφίξεις –σε συνθήκες κανονικότητας– φλερτάρουν με το 1 εκατομμύριο επισκέπτες) και προστατευόμενο μνημείο της UNESCO, που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα από τον ερημίτη Άγιο Ιβάν της Ρίλα. Ο τελευταίος ζούσε σε μια σπηλιά, κοντά στην οποία οι μαθητές του έχτισαν το μοναστήρι, σε υψόμετρο 1.147 μ., στην κοιλάδα του ποταμού Rilska. Εντυπωσιακή σε μέγεθος (8.800 τ.μ.), η μονή υπέστη αρκετές παρεμβάσεις στην πορεία του χρόνου – σήμερα, τα παλιότερα κτίσματα είναι ο πύργος Hrelja και ένα παρεκκλήσι δίπλα του, του 14ου αιώνα και τα δύο. Επίσης, ακριβοθώρητη είναι και η Μονή Ροζινού, ένα από τα λίγα καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά μοναστήρια της Βουλγαρίας. Εκτός από το ότι βρίσκεται σε φοβερή τοποθεσία, στην περιοχή με τις φυσικές πυραμίδες του Μελένικου, το μοναστήρι έχει κάποιες πολύ παλιές αγιογραφίες του 16ου αιώνα.

Πηγή: Καθημερινή

Δείτε στον Χάρτη